برای بعضی چیزها به تنهایی، شکل و شمایل نمی شود تصور کرد.
بعضی چیزها بیشتر از حدی که بتوانند به چشم ما بیایند سیال اند و جاری.
مثل شخصیت
مثل متانت
یا ادب و تربیت
مثل فرهنگ.

خاصیت فرهنگ، دیرپایی است و تکرار
فرهنگی که اصیل باشد برای هر چیزی به جای خودش حرف دارد.
برای هر فصل و روز و سالش برنامه ریزی می کند.
برای غم ها و شادی هایش حساب و کتاب دارد.
بهانه دارد مثلا
برای کامل شدن یک دور گردش زمین به دور خورشید ، نو روز می کند
 یا همزمان با انقلاب زمستانی خورشید ، قامت شب را به اندازه یک ثانیه بلندتر می گیرد در قبای یلدا.
فرهنگ با همین بهانه های عمیق و ظریف است که هزار و یک رفتار و عادت را نهادینه می کند در وجودمان .
که از گفتن شب چله همان قدر کیف می نشیند به جان مادربزرگ که ذوق در دل کوچک ترین فرد فامیل .
برای ما ایرانی ها
اخرین روز پاییز یکی  از همان زمان هاست که فرهنگ مان ، رخت و لباس یلدایی اش را می پوشد و می نشیند تا سپیده صبح، گل بگوید و گل بشنود .
مهم نیست در سفره قدیمی اش انار و هندوانه  باشد یا خرمالو و لبو .
که یلدا ، جیب هایش پر از نخود و کشمش بگو بخند است.

هر فرهنگ لباس مخصوص به خودش را دارد.
فرهنگ را باید پاس داشت و
به سلیقه و انتخاب تاریخ اش اهمیت داد
وگرنه فرهنگ های دیگری همین حوالی هستند که بخواهند
لباس خود را بر تن فرهنگ ایران کنند.

فرهنگتان طولانی
یلدایتان مبارک